الف) فارسی
1. ابوالحسن شیرازی، حبیبالله (1384). «توسعة مناسبات ایران و آسیای میانه؛ ارائة راهبردها»، مجلة جغرافیا و توسعه،
2. اسلامی ندوشن، محمدعلی (1389).
مرزهای ناپیدا، تهران: شرکت سهامی انتشار، ص 140-112.
4. خدایار، ابراهیم (1392). «حوزة فرهنگی- تمدنی ایران در آسیای مرکزی»، فصلنامة مطالعات ملی، سال چهاردهم، ش 2.
5. رشید، احمد (1387). جهاد – اسلام پیکار جو در آسیای میانه، ترجمة جمال آرام، تهران: عرفان.
6. کولایی، الهه (1380). «هم تکمیلی فرهنگی در دو سوی جیحون»، فصلنامة مطالعات آسیای مرکزی و قفقاز، ش 36، ص 90 - 77.
7. نوروزی، حسین (1385). «روابط فرهنگی ایران و آسیای مرکزی»، ماهنامة ایراس، ش 14.
8. نیرومند، پورانداخت؛ رنجبر، محبوبه؛ پرند، کورش؛ و مسجدیان جزی، سهراب (1392)، دیپلماسی مهارت، تهران: سازمان آموزش فنی و حرفهای.
9. هوگ، جان (1348). هنر معماری در سرزمینهای اسلامی، ترجمة پرویز ورجاوند، تهران: انتشارات دانشگاه تهران.
ب) خارجی
10. Ahmar, Moonis (2011). “Sectrarian Conflicts in Pakistan”, Pakistan Vision, Vol. 9 No.1, pp:1-19.
12. Masica, C.P. (1981), “Identified Object Marking in Hindi and Other Languages,” Topics in Hindi Linguistics 2, pp. 123-46.
13. Prasad, Psvsv (2013). "Impact of Arabic and Persian Language on" the Kannada Languag”,(Observed:29/11/2014) at:www.languageinindia.com/july2013/prasadarabicpersiankannada.pdf , pp: 301-311.
14. Shackle, C and Snell, R (1990). Hindi and Urdu since 1800,London: Oxford.
16. Steever, Sanford.B, (1998). The Dravidian Languages,London and New York: Routledge.