عمل گرائی در سیاست خارجی و گسترش روابط اقتصادی ایران و چین (1999-1979)

نویسندگان

چکیده

مقاله حاضر به بررسی علل گسترش مناسبات تجاری و اقتصادی ایران و چین در فاصله زمانی 1979 تا 1999 می پردازد. استدلال اصلی مطرح شده آن است که گسترش روابط دو کشور در نتیجه اتخاذ خط مشی های عمل گرایانه و واقع بینانه توسط دولتمردان تهران و پکن است. به ویژه سیاست اصلاحات و نوسازی «دنگ شیائوپینگ» در دهه 1970 نقشی مهم در افزایش مبادلات اقتصادی دوجانبه داشته است. عمل گرایی در سیاست خارجی باعث شده است تا دو کشور با وجود ایدئولوژی و نظام های سیاسی کاملاً متفاوت به همدیگر نزدیک شده و با وجود مخالفت ایالات متحده به گسترش همکاری های فیمابین در زمینه های مختلف مبادرت ورزند.

کلیدواژه‌ها


عنوان مقاله [English]

PRAGMATISM IN FOREIGN POLICY AND DEVELOPMENT OF SINO – IRANIAN ECONOMIC RELATIONS (1979 – 1999)

چکیده [English]

This article is aimed at Finding out the reasons and causes of development of Sino – Iranian economic and commercial relations during 1979-1999. It is argued that despite different ideologies and political systems, Beijing and Tehran have managed to expand the bilateral relations successfully. This has been done through adopting pragmatic foreign policies by two countries.

کلیدواژه‌ها [English]

  • Economic Relation
  • Foreign Policy
  • Neo
  • Pragmatism
  • Realism