اسمعیلی, مرتضی. (1396). الگوی بومی قدرت نرم جمهوری اسلامی ایران؛ مدلی برای قدرتسازی بازیگران منطقهای. فصلنامه سیاست, 47(4), 853-871. doi: 10.22059/jpq.2017.114734.1006417
مرتضی اسمعیلی. "الگوی بومی قدرت نرم جمهوری اسلامی ایران؛ مدلی برای قدرتسازی بازیگران منطقهای". فصلنامه سیاست, 47, 4, 1396, 853-871. doi: 10.22059/jpq.2017.114734.1006417
اسمعیلی, مرتضی. (1396). 'الگوی بومی قدرت نرم جمهوری اسلامی ایران؛ مدلی برای قدرتسازی بازیگران منطقهای', فصلنامه سیاست, 47(4), pp. 853-871. doi: 10.22059/jpq.2017.114734.1006417
اسمعیلی, مرتضی. الگوی بومی قدرت نرم جمهوری اسلامی ایران؛ مدلی برای قدرتسازی بازیگران منطقهای. فصلنامه سیاست, 1396; 47(4): 853-871. doi: 10.22059/jpq.2017.114734.1006417
الگوی بومی قدرت نرم جمهوری اسلامی ایران؛ مدلی برای قدرتسازی بازیگران منطقهای
استادیار گروه علوم سیاسی دانشکدۀ حقوق و علوم سیاسی دانشگاه شیراز
چکیده
گذری بر متون تولیدشده در حوزۀ قدرت نرم، به‌ویژه کاوش در نظریات شارح برجستۀ این مفهوم جوزف نای، نمایانگر این حقیقت است که تاکنون تمامی محققان و دانشمندان فارغ از ارائۀ چارچوبی منسجم به‌منظور کاربست این مفهوم در راستای تحقق اهداف و منافع اعمالکنندگان آن، قدرت نرم را فقط به‌مثابۀ ابزاری توصیفی و نه کاربردی استعمال کردهاند. در واقع اینان از مفهوم قدرت نرم، برداشت و مفهومی هژمونیک و انحصاری ساختهاند که تنها کشورهای برتر اقتصادی و نظامی توان به خدمت گرفتن آن را دارند و نه قدرتهای متوسط و منطقهای. در این مقاله در پی آنیم تا از رهگذر دستهبندی و تئوریزه کردن ابعاد مختلف قدرت نرم و تمایز قائل شدن بین «منابع سخت» و «منابع نرم» از یک سو، و «منابع نرم» و «قدرت نرم» از سوی دیگر، برخلاف تمایز بین قدرت اجبار و قدرت جذب - آنچنان که نای و هوادارانش اشاره کردهاند- یک «تئوری منبع‌محور» از قدرت نرم ارائه دهیم تا از طریق آن ضمن شکستن انحصار الگوی هژمونیک فعلی، زمینۀ بهرهمندی قدرتهایی چون ایران، از کارویژههای قدرت نرم فراهم شود.
1. جانی‌پور، محمد (1391)، دفاع مقدس و قدرت نرم، تهران: انتشارات دانشگاه امام صادق(ع).
2. غرایاق زندی داود (1388)، «چیستی معنا و مفهوم امنیت نرم؛ با مروری بر وجه نرم امنیت جمهوری اسلامی ایران»، فصلنامۀ مطالعات راهبردی، سال دوازدهم، ش 3، پاییز، ص 108-81 .
4. لوکس، استیون (1375)، قدرت، نگرشی رادیکال، ترجمۀ عماد افروغ، تهران: خدمات فرهنگی رسا.
5. محمدی، یدالله (1389)، «انقلاب اسلامی و نقش تاریخ ساز امام خمینی (ره) در تولید قدرت نرم»، در قدرت و جنگ نرم از نظریه تا عمل، تهران: نشر ساقی.
6. نای، جوزف (1387الف)، قدرت نرم: ابزار موفقیت در سیاست بینالملل، ترجمۀ محسن روحانی و مهدی ذوالفقاری، تهران: انتشارات دانشگاه امام صادق (ع).
7. -------- (1387ب)، رهبری و قدرت هوشمند، ترجمۀ محمودرضا گلشن پژوه و الهام شوشتری‌نژاد، تهران: ابرار معاصر تهران.
8 . -------- (1383)، «قدرت نرم»، ترجمۀ محمود عسگری، فصلنامۀ راهبرد دفاعی، سال دوم، ش 6، زمستان، ص 163-147.
9. --------- (1390)، آیندۀ قدرت، ترجمۀ رضا مراد صحرایی، تهران: انتشارات حروفیه با همکاری مؤسسۀ تحقیق و توسعۀ نوین دانشمند.
ب) خارجی
10. Lee Geun (2009), “A theory of soft power and Korea's soft power strategy”, Korean Journal of Defense Analysis, Volume 21, Issue 2, Jun, pp. 205-219.
11. Mc. Giffert Carola & et al (2009), China’s Soft Power and Its Implications for the United States (Competition and Cooperation in the Developing World), Indonesia: Centre for Strategic and International Studies (CSIS).
12. Nye Joseph (1990), (1) “The Misleading Metaphor of Decline”, The Atlantic Monthly, March, pp. 86-89.
13. Nye Joseph (1990), (2) Bound To Lead: The Changing Nature of American Power, New York: Basic Books.
14. Nye Joseph (2004), Soft Power: The Means to Succeed in World Politics, New York: Public Affairs.
15. Vyas Utpal (2011), Soft Power in Japan-China Relations: State, Sub-state and Non-state Relations, London: Routledge.
16. Wang Hongying & Yeh Chung Lu (2008), “The Conception of Soft Power and Its Policy Implications: A Comparative Study of China and Taiwan”, Journal of Contemporary China, 17 (56), August, pp. 425-447.
17. Young Nam Cho and Jong Ho Jeong (2008), “China’s Soft Power”, Asian Survey, Vol. 48, No. 3, May/June, pp. 453-472.
ابتدای صفحه